Ξεκίνησα να γράψω για την Τράπεζα Αίματος ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΒΛΩΝ. 
Όχι επειδή πρέπει, αλλά επειδή θέλω. 
Κι όμως λίγες φορές στη ζωή μου έχω δυσκολευτεί να γράψω αυτά που θέλω. 
Το έχω επιχειρήσει συχνά αλλά χωρίς αποτέλεσμα. 
Το χέρι μου σταματά στις πρώτες λίγες λέξεις και δεν πάει παραπέρα. 
Και δεν φταίει ότι δεν έχω κάτι να γράψω και πρέπει να το βρω. 
Συμβαίνει εντελώς το αντίθετο. 
Ξέρω πάρα πολλά για το συγκεκριμένο έργο, τους σκοπούς του, τους λόγους και το νόημα ύπαρξης του. 
 
Μάλιστα κατευθείαν από την πηγή του πόνου εκείνων, που είχαν την ιδέα και την πρωτοβουλία να την ιδρύσουν,  που έκαναν σκοπό της ζωής τους την πραγματοποίησή της και που συνεχίζουν με ακάματη επιμονή και δοτικότητα  να αγωνίζονται για συνεισφορά και την όλο και πιο αποτελεσματική λειτουργία της. 
 
Η Τράπεζα Αίματος δημιουργήθηκε στη μνήμη του Αρχιλοχία (Π.Ζ.-Ε.Δ.) ΔΗΜΗΤΡΗ ΒΛΩΝ ο οποίος «έφυγε» στις 29 Σεπτεμβρίου του 1993. 
 
Τι δημιούργησαν στη συγκεκριμένη περίπτωση μια ομάδα στρατιωτών, συναδέλφων, συμμαθητών και φίλων του; 
 
Μετουσίωσαν την απώλεια σε συλλογική ανιδιοτελή προσφορά,  τη μεγέθυναν σε αγκαλιά,  που αγκάλιασε και αγκαλιάζει δεκάδες ανθρώπους που ζητούν το αυτονόητο, το πολυτιμότερο της ζωής, το ίσως πολύ δύσκολο έως και αδύνατο να βρεθεί σε συγκεκριμένο χρόνο.   
 
Μία φιάλη αίμα. 
Μία μονάδα αιμοπετάλια. 
 
Ξεκινήσαμε τη συνεργασία τράπεζας με το Κ.Ε.Φ.Ι. με την ανησυχία αν θα μπορούσαμε να ανταποκριθούμε σ΄ αυτή την προσπάθεια και να σταθούμε συμπαραστάτες στον ασθενή με καρκίνο. 
Με τη βοήθεια, όμως των μελών  της  και λύνοντας μαζί τα όποια προβλήματα, διαπιστώσαμε ότι αποκτήσαμε έναν πολύ παραγωγικό και φιλικό συνάδελφο, που μας βοηθά συχνά και στο δικό μας έργο . 
 
Κατάσταση ψυχική, που όσοι δεν τη ζουν αλλά απλά την κατανοούν, μόνο με λόγια φιλικά τη συμμερίζονται. 
Λόγια που και όταν βγαίνουν εκ βαθέων δεν παύουν να είναι λόγια. 
Κάποιες μάλιστα φορές τα λόγια δεν είναι φτωχά, όπως συνηθίζουμε να λέμε.. …..είναι πάμπτωχα. 
 
Γιατί αυτό που συντελείται στην Τράπεζα Αίματος ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΒΛΩΝ είναι τόσο θαυμαστό, τόσο «μεγάλο», αγαπητοί και ξεχωριστοί μου φίλοι,  που εμάς τους «απ΄ έξω» μας κάνει να νιώθουμε μια κάποια ενοχή. 
 
 
Ζωή Γραμματόγλου 
 
Πρόεδρος Συλλόγου «Κ.Ε.Φ.Ι.» Αθηνών.